Mendebaldeko garapen-eredua da, jada, mundu osoan funtzionatzen duen bakarra. “Finantziarizazioa” da araua, hots, ahalik eta denbora-eperik laburrenean ahalik eta etekin handienak eskuratzea, maila guztietan. Mundializazioa, berriz, planeta osora ari da zabaltzen, etengabe, jardunbide horiek. Bizkor garatzen ari diren zenbait herrialde atzeratuk ere bide horretatik jo dute eta epe laburreko “beti gehiago nahi” eredu horri atxiki zaizkio. Zenbait alorretan, gai dira herrialde horiek gauzak “hobeto” egiteko, eta “gehiago”, aurrekoak baino. Sistemaren ezaugarri nagusiak agerian utzi ditu, gordin-gordinik, kredo neoliberalak (boteretsuen zerbitzura diharduena, betiere): inondik ere ez da muturrik sartu behar merkatu librearen jardunean. Irizpide horrek desberdintasun izugarriak, gero eta handiagoak, sortzen ditu, bai munduko eskualde batzuen eta besteen artean (nahiz eta gorantza ari diren herrialde batzuetan pixka bat murrizten ari diren alde horiek), bai aberastzat jotzen ditugun herrietan bertan ere. Gero eta gehiago ari dira hedatzen pobrezia-poltsak (muturreko pobreziarenak, zenbaitetan) herri aberatsetan.
